MARYNARKA WOJENNA

Marynarka Wojenna

Marynarka Wojenna Republiki Bialeńskiej, która powstała w styczniu 2014 przy założeniu, że podobnie jak i inne rodzaje wojsk będzie budowana stoniowo i będzie przechodziła drogę od sił na dość przeciętnym stopniu rozwoju, do nowoczesnej floty wojennej. Pierwszymi dużymi jednostkami naszej floty był lekki lotniskowiec ORB „Rewolucna Marcowa” oraz dwie duże fregaty typu F-20 (ORB „WOlnograd” i ORB „Bengazi”), zbudowano również 4 fregaty (typu K-30), 8 korwet (typu K-40) i 4 małe okręty podwodne (typu S-60). Te jednostki nie są już eksplotatowane w I linii. Poza dwoma korwetami i dwoma okrętami podwodnymi, które zostały jednostkami szkolnymi – pozostałe zostały wycofane z składu Marynarki Wojennej i przekazane Gwardii Rzeszy, pozostając okrętami rezerwowymi dla naszej floty.

Marynarka Wojenna przechodziła parokrotnie fazy modernizacji i rozbudowy. W latach 2015-2016 budowano nowe jednostki (w tym lotniskowiec o napędzie atomowym ORB „Republika Bialeńska”), jak również zdażało się pozyskiwanie okrętów za granicą (drogą wymiany otrzymano od Królestwa Hesselandu lekki lotniskowiec nazwany ORB „Rzesza Bialeńska”). Ostania modernizacja to wrzesień/październik 2020, w ramach której wycofano wiele przestarzałych okrętów i w to miejsce zakupiono nowe jednostki. Jednocześnie na skutek tworzenia się gwardii lennych i regionalnych, które na czas wojny przechodzą pod dowództwo Sił Zbrojnych RB zrezygnowano z planów tworzenia rezerw Marynarki Wojennej.

Rolę floty rezerwowej pełnią właśnie gwardie, co jest korzystnym rozwiązaniem zarówno z ekonomicznego punktu widzenia, jak i również z punktu widzenia sprawności okrętów, ich gotowości do działania oraz wyszkolenia załóg. W przypadku utrzymywania okrętów w rezerwie Marynarki Wojennej na ich pokładach znajduje się nieliczny personel szkieletowy, który zajmuje się konserwacją jednostki. Aby okręt przygotować do działania trzeba zmobilizować załogę, która musi w takim przypadku przejść jakiś proces szkolenia oraz rozkonserwować okręt i wyposażyć go w elementy, które są przechowywane w magazynach.

Rezerwa Marynarki Wojennej utrzymywana jako jednostki gwardii lennych i regionalnych jest korzystniejsza ponieważ jednostki znajdują się w eksploatacji ciągłej, a więc są w gotowości do natychmiastowego działania. odbywa się na nich w sposób ciągły proces szkolenia i zgrywania załóg, a jednostki są w pełni wyposażone. Gwardie zresztą maja też własne jednostki zaopatrzeniowe co w razie mobilizacji pozwala użyć zespoły okrętów gwardii jako „gotowy” zespół bojowy – zgrany i przeszkolony.

Oczywiście minusem jest fakt, że jednostki w ciągłej eksploatacji ulegają zużyciu (w przeciwieństwie do jednostek zakonserwowanych w rezerwie), ale też są na bieżąco remontowane i co ważniejsze modernizowane – nie występuje więc problem taki jak w przypadku rozkonserwowanych okrętów, które zwykle mają urządzenia i instalacje pochodzące z okresu, kiedy okręty zostały zakonserwowane, a ich przywrócenie do odpowiedniego stanu wymaga kosztownych modernizacji i wymiany wielu urządzeń i systemów.

Marynarka Wojenna Republiki Bialeńskiej została podzielona na trzy floty:

… oraz dwie grupy okrętów:

Wszystkie te ugrupowania okrętów podczas mobilizacji zostają wzmocnione przez grupy okrętów należące do Gwardii Rzeszy Bialeńskiej oraz grupy okrętów z gwardii lennych, których właściciele zgłosili akces i w związku z tym korzystali z pomocy Marynarki Wojennej podczas tworzenia swoich prywatnych sił morskich. Mobilizowane są również jednostki handlowe należące do niektórych przedsiębiorstw państwowych i prywatnych.

Gwardie, które delegują swoje okręty w ramach rezerwy floty to:

• Gwardia Rzeszy Bialeńskiej (czasowo podporządkowana bezpośrednio Dowódcy Sił Zbrojnych)

W okresie istnienia Rzeszy Bialeńskiej w skład sił rezerwowych wchodziły także następujące formacje:

• Gwardia Razorna (należąca do Ronona Dex)
• Gwardia Lisendorf (należąca do Thomasa von Lisendorff)
• Gwardia Venomanii (należąca do Andrzeja Płatonowicza Ordyńskiego – zwana Gwardią Pretoriańską)
• Gwardia Faradobaju (należąca do Ametysta Faradobusa – zwana Bialeńskimi Bojówkami Faradobusów)