SIŁY POWIETRZNE

Siły Powietrzne – historia i współczesność.

Siły Powietrzne Republiki Bialeńskiej powstały w styczniu 2014, w czasie gdy zajmowaliśmy tylko i wyłącznie teren Wyspy Bialeńskiej, a Anatolia była „obcym lądem”. W przeciwieństwie do Wojsk Lądowych, które startowały z niskiego pułapu technicznego i ze sporą mieszanką sprzętową – Siły Powietrzne, podobnie jak Marynarka Wojenna miały założony wyższy pułap i były lepiej dofinansowane. Było to związane z wyspiarskim położeniem Naszego Kraju… przy takim położeniu można sobie pozwolić było na powolny rozwój sił lądowych, a należało skupić się przede wszystkim na inwestowaniu w lotnictwo i marynarkę wojenną.

Oczywiście pierwotnie Siły Powietrzne nie były ani tak rozbudowane jak obecnie, jak i nie dysponowały najnowocześniejszym sprzętem latającym – choć nie było tutaj mieszanki sprzętowej i wszelkie systemy od razu były ze sobą kompatybilne.

Jako podstawę organizacyjną przyjęto skrzydła lotnicze o konkretnym przeznaczeniu, które składały się z 4 eskadr. Co prawda w ogólnym założeniu skrzydło w Siłach Powietrznych Republiki Bialeńskiej może liczyć od trzech do sześciu eskadr, ale początkowo wszystkie liczyły po cztery.

Na początku 2014 utworzono pięć skrzydeł:

• Skrzydło Lotnictwa Taktycznego
• Skrzydło Lotnictwa Taktycznego
• Skrzydło Obrony Powietrznej
• Skrzydło Lotnictwa Rozpoznawczego
• Skrzydło Lotnictwa Transportowego

Skrzydła Lotnictwa Taktycznego miały identyczny skład:

• trzy eskadry wielozadaniowych samolotów myśliwskich typu RAT F-2C/D,
• jedna eskadra samolotów szturmowych typu RAT A-2A.

Skrzydło Obrony Powietrznej składało się z:

• dwóch eskadr wielozadaniowych samolotów myśliwskich F-2A/B (starsze odmiany do F-2C/D),
• dwóch eskadr samolotów myśliwskich F-1A/B.

Skrzydło lotnictwa rozpoznawczego miało skład:

• dwie eskadry samolotów myśliwsko-rozpoznawczych RF-1A, uzupełnionych samolotami wczesnego ostrzegania EC-2,
• dwie eskadry turbośmigłowych samolotów patrolowo-szturmowych AP-3A.

Skrzydło lotnictwo transportowego składało się z:

• eskadry ciężkich samolotów transportowych typu C-7,
• eskadry średnich, turbośmigłowych samolotów transportowych typu C-2L,
• eskadry lekkich, turbośmigłowych samolotów transportowych typu C-1,
• eskadry śmigłowców transportowych – HC-5 i HC-6.

Oprócz tych skrzydeł lotnictwa bojowego Siły Powietrzne miały też trzy eskadry specjalne (do przewozu VIP, lotnictwa medycznego oraz do współpracy z Siłami Specjalnymi) oraz trzy eskadry szkolne o mieszanych składach w Ośrodku Szkolenia Sił Powietrznych, który mieścił się wówczas w Militarewie.

Taki stan rzeczy funkcjonował do chwili gdy do Republiki Bialeńskiej została przyłączona Anatolia. Wymusiło to rozbudowę Sił Zbrojnych RB, w tym oczywiście również Sił Powietrznych. Początkowo funkcjonowanie Sił Powietrznych było utrudnione, ponieważ na Anatolii pierwotnie zbudowano tylko dwa, pełnowymiarowe lotniska z betonowymi drogami startowymi.

W związku z tym powstały kolejne skrzydła lotnicze:

6. Skrzydło Lotnictwa Taktycznego, będące odpowiednikiem 1 i 2. Skrzydła Lotnictwa Taktycznego na Wyspie Bialeńskiej, ale początkowo było pozbawione eskadry samolotów szturmowych A-2A i miało tylko trzy eskadry na wielozadaniowych samolotach myśliwskich F-2C/D. Zostało ono uzupełnione eskadrą A-2A dopiero wtedy gdy pozwoliła na to rozbudowa infrastruktury lotniskowej na Anatolii w listopadzie 2019.

7. Skrzydło Patrolowo-Szturmowe, które wyposażono w cztery eskadry lekkich, turbośmigłowych samolotów bojowych AP-3A. Maszyny tej klasy nie potrzebowały betonowych pasów startowych i mogły operować z lotnisk gruntowych oraz doskonale nadawały się do ekonomicznego patrolowania rozległych i wówczas niezagospodarowanych przestrzeni Anatolii.

8. Skrzydło Myśliwsko-Szturmowe, które składało się z trzech eskadr samolotów pionowego (lub skróconego przy większej masie startowej) startu i lądowania typu AV-4F (lądowa odmiana używanych w Marynarce Wojennej, pokładowych AS-4F, która różni się w zasadzie tylko wyposażeniem nawigacyjnym). Samoloty te mogły operować z bardzo krótkich pasów startowych (z pełnym ładunkiem) lub startować pionowo (z ograniczonym ładunkiem i paliwem), a więc doskonale nadawały się do służby na Anatolii, gdzie zaczęto budować „Terenowe Bazy Lotnicze”. Składały się one z krótkiego (około 600-metrowego) pasa startowego oraz budynku kontroli lotów i paru hangarów. Korzystały z tych baz również maszyny AP-3A z 7 Skrzydła.

Jednocześnie odbywała się sukcesywna modernizacja jednostek lotniczych na Wyspie Bialeńskiej, która w pierwszej kolejności objęła dwie eskadry obrony powietrznej. 33 i 34 Eskadry eksploatowały najstarsze samoloty myśliwskie typu F-1A (uzupełnione szkolno-bojowymi F-1B) i w kwietniu przezbrojono je w najnowocześniejsze wówczas samoloty bojowe F-9A. Pozostałe dwie eskadry tego skrzydła latały dalej na maszynach F-2A, aż do października 2019, kiedy to i one otrzymały wielozadaniowe myśliwce typu F-9A.

Kolejna rozbudowa Sił Powietrznych miała miejsce na przełomie października i listopada 2019 w chwili gdy Wyspy Przyjaźni zostały przez władze Republiki Bialeńskiej przekazane pod zarząd Sił Zbrojnych. Sformowano wtedy 9. Mieszane Skrzydło Lotnicze przeznaczone do stacjonowania właśnie na Wyspach Przyjaźni. Składa się ono z sześciu eskadr:

• dwóch eskadr lotnictwa taktycznego, wyposażonych w samoloty FA-5C,
• dwóch eskadr lotnictwa taktycznego, wyposażonych w samoloty F-2A,
• eskadry patrolowo-ratowniczej, wyposażonej w samoloty AP-3A i śmigłowce HC-5R,
• eskadry lotnictwa transportowego, wyposażonej w samoloty transportowe C-7, C-8P oraz tankowce powietrzne KC-8.

Przy formowaniu dwóch eskadr wyposażonych w samoloty F-2A wykorzystano sprzęt pozostały po przezbrojeniu 31 i 32 Eskadry Obrony Powietrznej.

Jednocześnie na Wyspy Przyjaźni przeniesiono Ośrodek Szkolenia Sił Powietrznych, który uległ restrukturyzacji i rozbudowie z racji zwiększonych potrzeb szkoleniowych. Z czterech eskadr ośrodka stworzono mobilizowane na czas wojny 11. Skrzydło Myśliwsko-Rozpocznawcze wyposażone w samoloty F-1A i F-1B (dwie eskadry) oraz RF-1A i F-1B(jedna eskadra). Natomiast jedna eskadra ma na wyposażeniu samoloty AP-3A – są to maszyny T-3A używane do wstępnego szkolenia (zastąpiły dawne T-1), które w chwili modernizacji są konfigurowane do standardu lekkiego samolotu bojowego AP-3A.

W tym samym czasie dokonano też pewnych działań restrukturyzacyjnych w skrzydłach lotniczych stacjonujących na Wyspie Bialeńskiej i Anatolii. Wcześniej, w zasadzie od początku istnienia skrzydła lotnictwa taktycznego i skrzydło obrony powietrznej liczyły po 4 eskadry, z których każda miała jeden klucz dwumiejscowych samolotów szkolno-bojowych. W miejsce tych kluczy szkolno bojowych utworzono normalne klucze bojowe, uzbrojone w samoloty jednomiejscowe oraz w czterech skrzydłach (1 ELT, 2 ELT, 3 EOP i 6 ELT) sformowano piąte eskadry wyposażone w szkolno-bojowe samoloty F-2D. Zwiększyło to siłę bojową eskadr lotnictwa taktycznego i usprawniło proces szkolenia zaawansowanego. Jednocześnie te eskadry w sytuacjach konfliktów pełnią rolę eskadr rozpoznawczych na rzecz danego skrzydła lotniczego, jak również mogą wykonywać inne zadania bojowe, ponieważ możliwości bojowe samolotów F-2D, są bardzo zbliżone do jednomiejscowych F-2C.

W listopadzie 2019 dokonano również zmian w organizacji 4. Skrzydła Rozpoznawczo-Szturmowego, wymieniając w dwóch eskadrach samoloty RF-1A na FA-5C oraz tworząc odrębną eskadrę dowodzenia i naprowadzania, wyposażoną w samoloty wczesnego ostrzegania E-4 (wcześniej używane EC-2 zostały wycofane z eksploatacji).

Spore zmiany nastąpiły też w skrzydłach lotniczych stacjonujących na Anatolii – 6 Skrzydło Lotnictwa Taktycznego, otrzymało (o czym była mowa powyżej) eskadrę szkolno-bojową oraz eskadrę wyposażoną w samoloty szturmowe A-2A (tym samym jego organizacja stała się identyczna do 1 i 2 Skrzydeł Lotnictwa Taktycznego. Przezbrojono również 7 i 8 Skrzydła – było to spowodowane rozbudową infrastruktury lotniskowej na Anatolii.

7 Skrzydło Patrolowo-Szturmowe zmieniło swoją nazwę na 7 Skrzydło Myśliwsko-Szturmowe i zachowało, co prawda dwie z trzech dotychczas posiadanych eskadr lekkich samolotów bojowych AP-3A, ale dodatkowo otrzymało cztery eskadry samolotów myśliwsko-szturmowych FA-5C. Natomiast z 8 Skrzydła Lotnictwa Taktycznego wycofano samoloty VTOL typu AV-4F oraz rozbudowano je z trzech do sześciu eskadr. Wyposażeniem czterech eskadr zostały samoloty F-12A, a kolejnych dwóch ich odmiana krótkiego startu i pionowego lądowania F-12B, ponieważ pomimo rozbudowy infrastruktury lotniskowej uznano, że na rozległych terenach Anatolii może zajść potrzeba operowania z małych lotnisk (lądowisk) czy po prostu wykorzystując drogi kołowe.

W połowie listopada przystąpiono też do formowania 12 Skrzydła Lotnictwa Strategicznego, które składa się z sześciu eskadr:

• dwie eskadry lotnictwa bombowego na samolotach typu B-10B,
• jedna eskadra lotnictwa bombowego na samolotach „stealth” typu B-15A,
• dwie eskadry myśliwskie na samolotach typu F-9A,
• jedna eskadra tankowców powietrznych wyposażona w samoloty typu KC-8B.

W związku ze zwiększonymi potrzebami transportowymi dokonano też wymiany sprzętu w części eskadr 5. Skrzydła Lotnictwa Transportowego – wprowadzono do służby ciężkie samoloty transportowe typu C-13 oraz wojskowe wersje samolotów komunikacyjnych oznaczone jako C-8P (dwusilnikowy RAT PA-330-200) i C-9P (czterosilnikowy RAT PA-340-200), jak również samoloty dyspozycyjne typu D-4B i D-4C (wcześniejsza wersja D-4A jest używana w 101 Eskadrze Specjalnej do przewozu VIP).

Kolejna rozbudowa Sił Powietrznych nastąpiła w połowie kwietnia 2020, gdy zaczęto uruchamiać bialeńską bazę lotniczo-morską w Palatynacie Leocji. Powstało wtedy niewielkie 13. Mieszane Skrzydło Lotnicze, które składa się z eskadry myśliwskiej na samolotach FA-5C oraz eskadra tankowców powietrznych. Dodatkowo skrzydło ma w swoim składzie samodzielny klucz patrolowo-ratowniczy – 2 śmigłowce ratownicze HC-5R i 2 samoloty patrolowe P-5.

Ostatnia rozbudowa Sił Powietrznych nastąpiła ze względu na objęcie ochroną Wyspy Suderland, co prawda obrona powietrzna wyspy spoczywa na barkach prywatnej firmy „Ronon Shield”, ale przebazowana na Wyspę Suderland 9, Dywizja Zmechanizowana potrzebowała wsparcia lotniczego. Sięgnięto więc do rezerw magazynowych i wykorzystano wycofana wcześniej z eksploatacji samoloty pionowego startu i lądowania AV-4F i (znajdujące się w zapasach Marynarki Wojennej) AS-4A/F. Wszystkie te samoloty zostały wymienione na nowoczesne maszyny F-12B, zarówno w Siłach Powietrznych, jak i na pokładach okrętów Marynarki Wojennej. Po remontach w RAT utworzono z nich cztery eskadry (trzy na AV-4F/AS-4S i jedną na AS-4A). Dodatkowo z zapasu śmigłowców HC-5 i HC-6 (wycofane wcześniej z 54 Eskadry Transportowej) utworzono jeszcze jedną eskadrę specjalną, która pełni zarówno rolę transportu śmigłowcowego, jak i wykonuje zadania Combat SAR. Wszystkie pięć eskadr weszło w skład nowego 14. Skrzydła Lotnictwa Taktycznego, które stacjonowało na Wyspie Suderland w trakcie wykonywania zadań w ramach Tymczasowych Sił Wojskowych na Wyspie Suderland, a po zakończeniu misji miejscem bazowania zostały Wyspy Przyjaźni.