Skip to content Skip to left sidebar Skip to footer

Eskadra Samolotów Kosmicznych USK-1

W Korpusie Kosmicznym sformowano dotychczas dwie eskadry wyposażone w samoloty kosmiczne USK-1:

  • 3 Eskadra Samolotów Kosmicznych.

Każda eskadra ma w swoim składzie 6 samolotów kosmicznych USK-1 (po 2 w kluczu).

Samolot kosmiczny USK-1 Hermes (uniwersalny samolot kosmiczny – typ pierwszy) został skonstruowany w firmie Razor Air Tech na zapotrzebowanie cywilnego Bialeńskiego Programu Kosmicznego. Samolot może pełnić funkcję zarówno promu kosmicznego do komunikacji z obiektami orbitalnymi, jak również niewielkiego statku załogowego do bliskich podróży kosmicznych np. na satelity lub nawet na sąsiadujące planety. Stanowił także wyposażenie statków międzyplanetarnych – jako prom pokładowy.

Dzięki zastosowaniu wówczas nowatorskich rozwiązań napędowych stało się możliwe odbywanie poziomego startu z normalnego pasa startowego i dotarcie do orbity. USK-1 – może się również obyć bez pasa startowego, gdyż posiada napęd umożliwiający start pionowy. Manewr taki jednak jest bardzo paliwożerny co powoduje, że samolot kosmiczny może w zasadzie tylko jednokrotnie dokonać startu i lądowania na planetach o ciążeniu i atmosferze zbliżonej do Pollinu, choć tylko bez ładunku (z ładunkiem moze to robić z obiektów o mniejszym ciążeniu). Dlatego jego start może odbywać się również przy użyciu rakiety nośnej – wtedy pojazd zachowuje zdolność dokonania manewru lądowania i ponownego startu z planety zbliżonej do Pollinu. Można oczywiście wystartować poziomo, uzupełnić paliwo na orbicie i wyruszyć w dalszą podróż.

W toku eksploatacji okazało się, że ten samolot kosmiczny ma wiele ograniczeń… zapas paliwa był stosunkowo niewielki, co wymuszało dla dalszych lotów korzystanie z rakiety nośnej. Sam pojazd bez wspomagania startu mógł samodzielnie docierać na orbitę (nawet wysoką) i samodzielnie powrócić na powierzchnię, ale już dotarcie do Księżyca wymagało albo startu za pomocą rakiety nośnej, albo tankowania na stacji kosmicznej. Z czasem po kolejnych modernizacjach zasięg nieco wzrósł i w sprzyjających okolicznościach można było wykonać loty na orbitę naturalnego satelity Pollinu. System pionowego startu sprawdzał się niestety właśnie tylko na takich ciałach niebieskich jak Księżyc (niskie ciążenie), bo taki start z powierzchni Pollinu zużywał zbyt dużo paliwa. USK-1 w zasadzie więc startował tylko z pasów startowych lub za pomocą rakiety nośnej, a przenoszony ładunek był niewielki. Najczęściej pojazd był wykorzystywany do wymiany załóg na stacji kosmicznej.

Niedogodności te spowodowały rozpoczęcie prac nad bardziej doskonałymi i większymi samolotami kosmicznymi i zastapiono go USK-2, o znacznie większych możliwościach. Jednak w chwili przejęcia sprzętu zlikwidowanej Bialeńskiej Agencji Kosmicznej przez Korpus Kosmiczny w ekspoloatacji było sześć, sprawnych pojazdów tego typu. Poddano je modernizacji i przeznaczono do zadań szkoleniowych i pomocniczych.

USK-1 (Uniwersalny Samolot Kosmiczny typ drugi)

  • Długość: 17,76 m
  • Rozpiętaść: 17,86 m
  • Masa własna: 12 t
  • Masa pojazdu załadowanego: 27 t
  • Maksymalna masa do lądowania: 17 t
  • Załoga: 1 osoby (możliwa ilość pasażerów 4)
UTK-1 na orbicie.
USK-1 na orbicie
USK-1 z otwoartą komorą ładunkową.